Updated: 04/10/19 | April 10, 2019
“I’m going to quit my job when we get back,” I said, looking to my pal Scott.
“Really? ខ្ញុំសង្ស័យថា។”
“No really, I am. I’m going to quit and travel the world,” I said, turning my face back into the warm Thailand sun.
It was 2004, and we were in Ko Samui. We had just visited Chiang Mai, where I had met the five travelers who so inspired me to travel the world.
Their world of no 401(k)s, vacations, and bosses seemed too good to be true and I wanted to be a part of it.
I was determined to be a part of it.
I even started to prepare for it while in Thailand before I had any real idea of what I was going to do.
While on Ko Samui, I bought the Lonely planet guide to Southeast Asia.
I didn’t even know if I’d go there on my next trip. I didn’t know when my trip would be or for how long or what I wanted to see.
But buying that guide made the whole thing seem more real. It was my commitment to travel. I had the guide; there was no turning back now. The guide symbolized my trip, and for me, it represented what I had to do to make the mental leap.
This book was like an ancient relic that contained hidden knowledge that I, a new initiate, had to decipher. It was my guide into the unknown. how could I stretch my money for a whole year? how could I get by without speaking a word of the language? how could I avoid getting scammed? how could I make my travel as rewarding as I envisioned it would be? how could I do it as effortlessly as the new pals I met in Thailand? all of those answers, it seemed to me, were in this book—or at least the hints to the answers were there.
I read every page of the book on the flight home. I highlighted destinations, planned routes, and worked out my trip in my head. I knew everything about Southeast Asia by the time I touched down in Boston.
However, once back home, I pertained to the realization that I had no idea how to make this happen.
Would I finish my MBA? how much money would I need? When could I go? Where would I go? What would people say? how do I get an RTW ticket? What credit card should I use? Are hostels safe?
The list of questions seemed endless, and in the days before travel blogs, Twitter, and iphone apps, the challenge of planning a trip was a lot more daunting than it is today. outside of a few websites, there just wasn’t as much information on the Internet back then.
It took a lot longer to find and was usually a bit dated.
But the real challenge would be telling people I was leaving and letting them know I meant it. I don’t remember the exact conversation I had with my parents. They always counter my impulsive decisions (of which there are many) with some nervous, “the world is a dangerous place and we worry” parental response.
Over the years I sort of tuned them out. I have my father’s stubborn streak, and once I make a decision, I make it.
For a while, I don’t think they even believed me, and until the day I left, they tried to talk me out of it.
But what I do remember is going into my boss’s office.
It was a few weeks after I had come back from Thailand, and I was getting more and more sure that I was going to do this trip. I knew I had to do this trip. I went into his office and told him we needed to talk.
A bald, heavyset, affable guy with a love for cooking and wine, who always encouraged me to strive for more, I figured he would be the most understanding and encouraging. and I owed it to him to give him plenty of time to find a replacement.
I laid it all out. I told him about how ever since my Costa Rica trip I couldn’t stop thinking about traveling. I told him about meeting my new Canadian and Belgian pals and how I knew from talking with them that I had to travel around the world before I started my career. and I told him that whatever career that might end up being, it wouldn’t be in healthcare.
He leaned back in his large leather chair and gave me a dissatisfied look.
“You’ve only been here eight months, Matt. It’s hard to find a new person, especially someone good. I think there’s a future for you in health care.”
As he spoke, I heard a mix of anger, sadness, and disappointment in his voice. He had taken to being my mentor, giving me more and more important tasks, letting me manage one of the training programs he was responsible for, and coaching me into adulthood. It wasn’t simply that he’d have to go to the effort of replacing me—I really think he believed I had a future there.
“I won’t leave right away,” I replied. “I’ll stay until July, finish my MBA, and then leave for my trip. That will give you six months to find a replacement.”
“I had always seen you as a potential hospital executive or CEO one day.”
It was flattering, if not also totally manipulative. Not a lot of entry-level workers get that sort of vote of confidence from their boss, assuming he really meant it. I choose to think he did. and what did it mean if I was right? A milប្រាក់ដុល្លារតោជាប្រាក់ខែមួយឆ្នាំ។ ការិយាល័យធំមួយ។ បុគ្គលិកម្នាក់។ អាហារពេលល្ងាចក្បូរក្បាច់។ អ្វីដែលគួរឱ្យទាក់ទាញ។ ប៉ុន្តែតើខ្ញុំនឹងភ្នាល់នូវសុភមង្គលនាពេលអនាគតរបស់ខ្ញុំដែលពួកគេពិតជានៅលើតុទេ? ហើយតើខ្ញុំចង់ចំណាយពេល 25-30 ឆ្នាំបន្ទាប់នៃជីវិតរបស់ខ្ញុំដែលទទួលបាននៅទីនោះទេ?
ខ្ញុំបានរក្សាទុកក្នុងចិត្តខ្ញុំនៅកន្លែងផ្សេងទៀត។ ហើយខ្ញុំបានចងចាំសៀវភៅណែនាំដែលអង្គុយនៅលើតុរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំបានប្រាប់គាត់ថា “ខ្ញុំសូមកោតសរសើរចំពោះវា” ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំដឹងថានេះគឺជារឿងត្រឹមត្រូវសម្រាប់ខ្ញុំឥឡូវនេះ។ ហើយពេលវេលាគឺល្អឥតខ្ចោះ។
គាត់បានអង្គុយនៅទីនោះដោយស្ងាត់ស្ងៀមមុខរបស់គាត់បានចាញ់នៅពេលដែលគាត់បានដំណើរការព័ត៌មាន។ ខ្ញុំមានការភិតភ័យកាន់តែភ័យដូចវិនាទីនីមួយៗនៅលើនាឡិកាដែលបានជ្រើសរើស។
គាត់បានដុសក្បាលរបស់គាត់ហើយដកដង្ហើមធំ។
“យល់ព្រមខ្ញុំនឹងនិយាយជាមួយអ្នកគ្រប់គ្រងការិយាល័យហើយយើងនឹងចាប់ផ្តើមស្វែងរកការជំនួសរបស់អ្នក។ ខ្ញុំនឹងនឹកអ្នក។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកមានអារម្មណ៍ថានេះត្រឹមត្រូវខ្ញុំគិតថាអ្នកគួរតែធ្វើវាបាន “។
តាមរបៀបមួយវាលើសពីការងាររបស់ខ្ញុំខ្ញុំឈប់នៅថ្ងៃនោះ។ ខ្ញុំឈប់ពីជីវិតរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំឈប់ពីក្តីសុបិនរបស់អាមេរិក។
ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានដើរតាមផ្លូវដែលខ្ញុំបានដឹងថាខ្ញុំមិនបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់: អាពាហ៍ពិពាហ៍ផ្ទះកុមារអាយុ 401 (ខេ) អេស, មូលនិធិមហាវិទ្យាល័យដែលអ្នកគិតនៅពេលអ្នកគិតអំពីក្តីសុបិនរបស់អាមេរិក។
នៅអាយុ 22 ឆ្នាំខ្ញុំធ្វើការ 50-60 ម៉ោងក្នុងមួយសប្តាហ៍វិនិយោគលើមូលនិធិចូលនិវត្តន៍និងផែនការចេញ 40 ឆ្នាំខាងមុខរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដែលស្រឡាញ់វាទេប៉ុន្តែនោះគឺជាអ្វីដែលមនុស្សបានធ្វើមែនទេ?
ខណៈពេលដែលមិនមានអ្វីខុសជាមួយនោះវាមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់បានទេ។
វាបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ប្រទេសថៃដើម្បីធ្វើឱ្យខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្តទេ។ វាបានបង្ហាញខ្ញុំថាមានអាយុកាលមានច្រើនជីវិតជាងការកិនក្រុមហ៊ុន។ ខណៈពេលដែលរបៀបរស់នៅនោះល្អសម្រាប់មនុស្សជាច្រើនវាមិនមែនសម្រាប់ខ្ញុំទេ។
ថ្ងៃដែលខ្ញុំបានចាកចេញពីការិយាល័យគឺជាថ្ងៃដែលខ្ញុំឈប់ពីជីវិតដែលខ្ញុំមិនដែលចូលចិត្ត។ ខ្ញុំកំពុងរស់នៅដើម្បីធ្វើការដោយមិនធ្វើការរស់នៅ។ ដូច្នេះនៅពេលដែលខ្ញុំលោតលើផ្លូវនៅអាយុ 25 ឆ្នាំខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនបានត្រៀមខ្លួនសម្រាប់ជីវិតប្រភេទនោះទេ។ ខ្ញុំត្រលប់មករក “ពិភពពិត” វិញនៅពេលដំណើររបស់ខ្ញុំចប់ហើយ។
ទោះយ៉ាងណានៅពេលដែលពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមិនអាចត្រលប់ក្រោយបានទេ។ ការបែងចែករវាងពិភពលោកនោះហើយអណ្តូ៉៉ុងគឺអស្ចារ្យណាស់។
ពេលខ្លះការសម្រេចចិត្តរបស់យើងធ្វើឱ្យទុំទៅមុខក្នុងជីវិតរបស់យើងដូចជារលកយក្សស៊ូណាមិយក្ស។ ខ្ញុំបានគិតថាថ្ងៃដែលខ្ញុំឈប់ខ្ញុំកំពុងឈប់ធ្វើការ។ វាបានប្រែក្លាយខ្ញុំបានឈប់ប្រើរបៀបរស់នៅ។ ខ្ញុំឈប់សុបិន្តអាមេរិចហើយធ្វើដូច្នេះខ្ញុំបានរកឃើញខ្លួនឯងហើយមិនដែលមើលទៅក្រោយឡើយ។
ហើយពួកគេនិយាយថាការឈប់ជក់គឺសម្រាប់អ្នកចាញ់។
តើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីធ្វើដំណើរលើពិភពលោកក្នុងតម្លៃ 50 ដុល្លារក្នុងមួយថ្ងៃ
មគ្គុទេសកត្រាញូថ្មីដែលលក់ដាច់បំផុតរបស់យើងក្នុងការធ្វើដំណើរពិភពលោកនឹងបង្រៀនអ្នកពីរបៀបធ្វើជាម្ចាស់សិល្បៈនៃការធ្វើដំណើរដូច្នេះអ្នកនឹងទទួលបាននូវផ្លូវដែលត្រូវគេវាយចេញសន្សំប្រាក់និងមានបទពិសោធធ្វើដំណើរកាន់តែជ្រៅ។ វាជាមគ្គុទេសក៍ផែនការរបស់អ្នកមួយដែលធនាគារប៊ីប៊ីស៊ីហៅថា “ព្រះគម្ពីរសម្រាប់អ្នកធ្វើដំណើរថវិកា” ។
សូមចុចនៅទីនេះដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែមហើយចាប់ផ្តើមអានវានៅថ្ងៃនេះ!
កក់ការធ្វើដំណើររបស់អ្នក: គន្លឹះខាងដឹកនាំសាស្ត្រនិងល្បិច
កក់ការហោះហើររបស់អ្នក
រកការហោះហើរដែលមានតម្លៃទាបដោយប្រើ Skyscanner ។ វាជាម៉ាស៊ីនស្វែងរកសំណព្វរបស់ខ្ញុំព្រោះវាស្វែងរកគេហទំព័រនិងក្រុមហ៊ុនអាកាសចរណ៍នៅជុំវិញពិភពលោកដូច្នេះអ្នកតែងតែមិនដឹងថាគ្មានថ្មណាដែលនៅសល់ទេ។
កក់កន្លែងស្នាក់នៅរបស់អ្នក
អ្នកអាចកក់សណ្ឋាគាររបស់អ្នកជាមួយ Hostelworld ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ស្នាក់នៅកន្លែងណាផ្សេងទៀតក្រៅពីសណ្ឋាគារសូមប្រើ Booking.com នៅពេលដែលពួកគេត្រលប់មកវិញនូវអត្រាថ្លៃតិចបំផុតសម្រាប់ផ្ទះសំណាក់និងសណ្ឋាគារ។
កុំភ្លេចការធានារ៉ាប់រងការធ្វើដំណើរ
ការធានារ៉ាប់រងការធ្វើដំណើរនឹងការពារអ្នកពីជំងឺរបួសការលួចចោរកម្មនិងការលុបចោល។ វាជាការការពារដ៏ទូលំទូលាយក្នុងករណីមានអ្វីខុស។ ខ្ញុំមិនដែលធ្វើដំណើរដោយគ្មានវាដូចដែលខ្ញុំត្រូវប្រើវាច្រើនដងក្នុងអតីតកាលទេ។ ក្រុមហ៊ុនដែលខ្ញុំចូលចិត្តដែលផ្តល់ជូនសេវាកម្មល្អបំផុតនិងតម្លៃគឺ:
សុវត្ថិភាពសុវត្ថិភាព (ល្អបំផុតសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា)
ធានាការធ្វើដំណើររបស់ខ្ញុំ (សម្រាប់អ្នកដែលមានអាយុលើសពី 70 ឆ្នាំ)
Medjet (សម្រាប់ការជម្លៀសបន្ថែម)
ត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីកក់ដំណើរកម្សាន្តរបស់អ្នក?
ពិនិត្យមើលទំព័រធនធានរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ក្រុមហ៊ុនដែលល្អបំផុតក្នុងការប្រើប្រាស់នៅពេលអ្នកធ្វើដំណើរ។ ខ្ញុំបានរាយអ្វីដែលខ្ញុំប្រើនៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើដំណើរ។ ពួកគេល្អបំផុតនៅក្នុងថ្នាក់ហើយអ្នកមិនអាចធ្វើខុសដោយប្រើវាក្នុងដំណើររបស់អ្នកបានទេ។